Vanaf mijn twaalfde kwam ik in het gezin van de kunstenaar ik was (de wel heel vroege) ‘verkering’ van het vierde kind Cees, in het gezin Van der Bij.
Dat was voor mij wennen. Met name het interieur: kleurige elementen in een smaakvol geheel. Ik was niets gewend op dat gebied. Bij ons stonden de broodnodige meubels en van smaak was weinig te merken.
Natuurlijk hingen bij de familie Van der Bij al de nodige kunstwerken aan de wand, en zo heb ik door de jaren heen meer gevoel ontwikkeld voor kunst en schoonheid in het algemeen. Niet dat ik mezelf een kunstkenner zal noemen, want daar is naar mijn idee nog wat meer voor nodig. Maar ik weet nu meestal wel wat ik mooi vind of wat me raakt, en kan ik enorm genieten van het vele moois dat ons wordt aangeboden in musea, galeries enz. Het voegt iets toe, zo heb ik ervaren, als je daar oog voor kunt hebben.
En wat is nu voor mij een kunstwerk dat er uitspringt? Ik kies als eerste voor een aquarel, die er misschien niet meteen uitspringt qua “schoonheid’ maar die me altijd weer raakt. Het is het werk waarop de Koopmansmeelfabrieken in Leeuwarden, mijn geboortestad, zijn afgebeeld. Die fabrieken stonden aan het kanaal van de route waarlangs ik naar huis fietste vanaf de MULO en waarbij Cees mij trouw vergezelde. Dat was in de jaren ’60. De aquarel is al gemaakt in 1941 en behoort tot de vroegere werken van de kunstschilder.
De mooie jeugdherinnering maakt dus dat ik dit sfeervolle beeld als eerste kies. Daarbij speelt een belangrijke rol dat mijn man Cees 10 jaar geleden heel plotseling is overleden, en een grote leegte bij me heeft achtergelaten. Zo zie je maar, dat persoonlijk ervaringen en gebeurtenissen voor mij mee bepalen welke keuze ik gemaakt heb. Voor mij heeft kunst ook die betekenis: ik kan er tijden naar kijken en daarbij wat mijmeren en er zeer van genieten. Als erfgename ben ik dan ook in het gelukkige bezit van een aantal prachtige werken van mijn schoonvader. Ook deze aquarel hangt bij mij in de woonkamer.
Daarnaast wil ik nog een schilderij noemen dat een plek heeft in mijn huis: het heeft als titel Rood Naakt. Dat rode knalt er ook werkelijk uit. Je zou het schilderij bijna wat abstract kunnen noemen en dat geeft het voor mij een extra dimensie. Er is veel te raden en te zien. Eens vroeg een bezoeker of het een dolfijn was. ‘Ja het is maar wat je erin ziet’.
Het was een van de lievelingswerken van schoonvader en het heeft lang bij hen in de woonkamer gehangen. Dat feit maakt het voor mij van nog meer waarde en ik ben heel blij dat ik het geluk heb gehad er elke dag van te mogen genieten.
